مطالعه ترسیب کربن در سه جامعه گراسلند، بوته زار و دیمزار (مطالعه موردی: منطقه پشرت کیاسر)

تغییر اقلیم یکی از مهمترین چالشها در توسعه پایدار بوده که تأثیری منفی بر اکوسیستمهای خشکی وآبی دارد. عامل اصلی این پدیده افزایش غلظت دی اکسیدکربن در اتمسفر است که ترسیب آن توسط فرآیند فتوسنتز و از طریق زیتوده گیاهی، ساده ترین و ارزانترین راهکار ممکن برای کاهش سطح این گاز اتمسفری است. مطالعه حاضر با هدف بررسی توان ترسیب کربن 4 گونه گیاهی شامل درمنه دشتی، علف گندمی بلند، یال اسبی و گندم دیم در 4 سایت انجام شد. نمونه برداری به روش تصادفی سیستماتیک در طول 3 ترانسکت و در داخل 30 پلات در هر سایت انجام شد و از هر گونه گیاهی 30 نمونه برداشت شد. از زیر تاج پوشش گیاهان و از عمق 30-0 سانتیمتری مجموعاً 60 نمونه خاک برداشت شد. ضریب تبدیل ترسیب کربن هر اندام گیاهی به صورت جداگانه با روش احتراق در آزمایشگاه تعیین شد. سپس میزان ترسیب کربن گونه‏های مختلف، اندام‏های مختلف و خاک پای گونه‏ها مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج آنالیز واریانس یکطرفه نشان داد که بین کربن ذخیره شده در خاک گونه های مختلف در سطح 5 درصد اختلاف وجود دارد و درمنه دشتی با 445/29 تن در هکتار و علف گندمی بلند با 78/11 تن در هکتار به ترتیب بیشترین و کمترین مقدار ترسیب کربن را به خود اختصاص داده اند. نتایج بررسی میانگین نشان داد که در گونه های گندم، گیس پیرزن، علف گندمی بلند، ساقه ها، در گندم خوشه ها و در درمنه دشتی، ریشه ها بیشترین مقدار ترسیب کربن را داشته اند. همچنین در سه گونه علفی گندم، علف گندمی بلند و گیس پیرزن، بیومس هوایی و در گونه بوته ای درمنه دشتی، ریشه ها بیشترین مقدار کربن آلی و در کل گونه درمنه دشتی با میانگین 041/3 تن در هکتار و گیس پیرزن با میانگین 809/0 تن در هکتار به ترتیب بیشترین و کمترین مقدار ترسیب کربن را داشتند. خاک نسبت به گونه های مورد مطالعه بیشترین مقدار ترسیب کربن را به خود اختصاص داده است.